De documentaire ‘Now Something Is Slowly Changing’ van mint film office heeft woensdag 21 november de Beeld en Geluid IDFA Award for Dutch Documentary 2018 gewonnen.
“Elke week worden er tien kerken gesloten, en dat is denk ik een van de redenen dat er zoveel behoefte is aan coaching.” Aldus een van de vele sprekers in deze met distantie gemaakte, gedurfde en zeer vormvaste documentaire die allerlei manieren van zelfontplooiing en cursussen gericht op innerlijke groei en persoonlijke effectiviteit in beeld brengt.
We zijn onder meer aanwezig bij therapiesessies met dieren, zoals varkensmassage en leiderschapstraining met paarden; een presentatie over geluk voor basisschoolleerlingen, een cursus ‘omgaan met spanning en agressie’ bij de afdeling Handhaving & Toezicht en een vlogger die met behulp van zachte, ontspannende geluiden haar gestreste volgers tot rust probeert te brengen.
Of de overvloed aan trainingen, mindfulnessprogramma’s en cursussen ergens symbool voor staat, wordt aan ons overgelaten: de camera blijft bewust op afstand, net buiten de groep. ‘Now something is slowly changing’ is dan ook vooral een filmische observatie van de hedendaagse zoektocht naar persoonlijke groei en zingeving.
Bijdrage Freibergcoaching
In deze documentaire begeleid ik een familieopstelling. De vraag van de cliënt, een eindordening en een afsluitende meditatie worden in beeld gebracht. Als laatste geef ik aan de deelnemers mee om van deze avond mee te nemen wat hen dient.
En eigenlijk is dat ook iets wat bij 
mij boven kwam toen ik afgelopen zondag bij de première aanwezig was. Ik heb gemerkt dat sommige vormen van begeleiding mij minder aanspreken en andere vormen een gevoel van herkenning oproepen.
In- en uitsluiten
Ik voelde hier de werking van het zogenaamde “groepsgeweten”. De neiging om datgene buiten te sluiten dat wat niet direct in je straatje past.
Hierdoor kwam ook de gedachte boven aan iets wat ik eerder deze week gelezen had over de grote wachtlijsten in de GGZ. Een ander bericht over het feit dat ingehuurde psychologen in het hbo-onderwijs omkomen in het werk vanwege gestreste en depressieve studenten. Wat maakt het dat er zo’n groot aanbod van begeleiders bestaat en dat de reguliere zorg kennelijk een groot tekort kent? Duidt dit op het failliet van de benadering dat iets alleen maar werkt als je het wetenschappelijk kunt verklaren? In mijn werk zie ik dat mensen soms rond lopen met de ernstig nadelige gevolgen van trauma. Jaren van gereguleerde begeleiding heeft hen geen verandering gebracht. Herstel kon in veel gevallen gerealiseerd worden door het toepassen de interactieve zelfresonantiemethode van Franz Ruppert. (IOPt) Een methode die valt buiten de kaders van de gereguleerde zorg. Werkt hier ook hetzelfde principe van elkaar buitensluiten? In het congres “Re-thinking Healthcare” eerder dit jaar georganiseerd door het Bert Hellingerinstituut werd daarvan een tipje van de sluier opgelicht.
De gevolgen van leven
Er lijkt ook een beweging in gang te zijn, die kennelijk veroorzaakt dat in mensen een grote behoefte leeft aan het hebben van grip op zichzelf en op het leven. Dit verklaart ook dat we allerlei codes bedenken voor de keren dat het regent, sneeuwt of waait en dat we bomen kappen langs provinciale wegen om te voorkomen dat er iemand tegenaan rijdt met de auto. Rubberen matjes onder klimtoestellen. Een soort verwoede poging om grip te krijgen op de gevolgen van leven.
De bestemming
Toen ik de premièrezaal uitstapte dacht ik: “Wat neem ik hieruit eigenlijk mee?” Mijn conclusie was: “Wat een goede documentaire. Het zet een beeld neer en laat het oordeel aan de kijker en zet daarmee aan tot nadenken.” Daarmee heeft de documentaire haar systemische bestemming bereikt.
Ik vermoed dat er nu iets langzaam aan het veranderen is. Ik ben nieuwsgierig naar wat daarvan de bestemming is.